Podstawy planowania gospodarczego w leśnictwie
7. Podstawowymi przestrzennymi jednostkami planistycznymi gospodarki leśnej są:
a) wydzielenie - elementarna jednostka planistyczna, która powinna obejmować fragment lasu jednolity pod względem wszystkich cech istotnych dla planowania
b) obręb leśny - syntetyczna jednostka planistyczna, która powinna obejmować obszar jednolity pod względem podstawowych przyrodniczych uwarunkowań gospodarki leśnej (z zastrzeżeniem pkt. 6)
8. W skład jednego obrębu leśnego nie powinny w zasadzie wchodzić obszary, które nie są jednolite pod względem:
a) przynależności do krainy i dzielnicy przyrodniczo-leśnej oraz mezoregionu fizyczno-geograficznego (według "Regionalizacji przyrodniczo-leśnej Polski"),
b) zasadniczego typu krajobrazu określonego makroformami rzeźby terenu (np. fragmenty krajobrazu moreny dennej i krajobrazu równiny sandrowej),
c) lasotwórczego waloru podstawowych gatunków drzew leśnych oraz tendencji dynamicznych podstawowych lasotwórczych gatunków drzew,
d) typu potencjalnego krajobrazu roślinnego (według opracowania "Krajobrazy roślinne i regiony geobotaniczne Polski" J.M. Matuszkiewicza 1993).
9. Jeżeli warunek powyższy nie jest spełniony, to w toku prac urządzeniowych wszelkie zestawienia dotyczące obrębu, o których mowa dalej, muszą być sporządzone osobno dla jednolitych części obrębu
10. W ramach obrębu mogą być tworzone gospodarstwa - zbiory drzewostanów jednolite pod względem przyjętej w nich hierarchii celów działania oraz przyjętych stosownie do realizacji tych celów zasad planowania hodowlano-leśnego.