Zalesienia gruntów porolnych
129. Każde zalesienie terenu otwartego wymaga przeprowadzenia uprzedniej analizy stanu jego przyrody, to znaczy wykonania inwentaryzacji i waloryzacji przyrodniczej tego terenu i jego bezpośredniego otoczenia. Optymalnie potrzebne jest kompleksowe rozpoznanie przyrodnicze, dopuszczalne jest rozpoznanie na podstawie przynajmniej dwóch "indykacyjnych" elementów przyrody (np. flora + motyle). Musi być sformułowana odpowiedź na pytanie: Czy istnieją wartości przyrodnicze, które można zniszczyć zalesiając ?
130. Dla każdego projektowanego zalesienia terenu nieleśnego należy określić przekonujące uzasadnienie funkcji, jaką planowany las będzie pełnił w krajobrazie (np. stworzy barierę geochemiczną powstrzymującą spływ biogenów z pól ku dolinie rzecznej, uzupełni ciąg obszarów zalesionych tworzący korytarz ekologiczny wzdłuż którego następują migracje zwierzyny)
131. Przed zalesieniem terenów porolnych obowiązkowe jest wykonanie analizy glebowo-siedliskowej oraz analizy roślinności potencjalnej
132. W zalesieniach gatunków obcego pochodzenia geograficznego nie stosuje się, nawet do celów fitomelioracyjnych.
133. Zalesienia powinny prowadzić do kształtowania drzewostanów docelowych o składzie gatunkowym nawiązującym do naturalnych zespołów leśnych lub/i do naturalnych stadiów sukcesyjnych. Składy te powinny być kompletne - np. nie można planować grądów bez graba, grądowych stadiów sukcesyjnych bez osiki i iwy.
134. Spontaniczne zapusty gatunków pionierskich (brzozy, osiki) zaleca się traktować jako pełnowartościowy las i powstrzymać się od ich przebudowy.
135. Do zalesień gruntów porolnych należy stosować sadzonki lokalnego pochodzenia, dobrej jakości, w miarę możliwości mikoryzowane
136. W projekcie zalesień należy zaplanować elementy tworzenia różnorodności biologicznej powstającego lasu, takie jak np.:
a) kształtowanie strefy brzegowej lasu - przynajmniej kształtowanie pasa zarośli wzdłuż skraju lasu, optymalnie - kształtowanie też pasa roślinności zielnej, zgodnie z zaleceniami określonymi w punktach 124-127.
b) powierzchnie pozostawione do spontanicznej sukcesji o wielkości przynajmniej kilka ha
c) powierzchnie z gatunkami pionierskimi (osika, brzoza, wierzby, jałowiec, stosownie do lokalnych warunków)
d) pozostawienie bez ingerencji śródpolnych oczek wodnych i powierzchni bagiennych, jeżeli takie istnieją
e) pełne wykorzystanie wykazanego zróżnicowania siedliskowego (siedliskowe uzasadnienie granic tworzonych wydzieleń i powierzchni manipulacyjnych)
f) zróżnicowanie powstającego lasu pod względem dynamicznym (część powierzchni zalesiana w sposób nawiązujący do dojrzałego lasu a część zalesiana w sposób nawiązujący do stadiów sukcesyjnych) a jeśli to możliwe - również wiekowym
g) mozaikowa struktura przestrzenna wprowadzanych zalesień
137. Zaleca się podjęcie eksperymentalnych prób stworzenia również innych niż drzewostan elementów lasu, np. stymulacja rozwoju runa leśnego, biocenoz glebowych, typowych dla lasu zespołów fauny (tu np: mikoryzacja sadzonek, szczepienie ściółką leśną, transplantacje monolitów glebowych, kształtowanie szlaków migracji gatunków runa, szlaków migracji drobnej fauny leśnej...)
138. Zaleca się pełne wykorzystanie możliwości poznawczych stwarzanych przez zalesienia: zaplanowanie monitoringu rozwoju poszczególnych elementów środowiska leśnego pod wpływem rozwoju kształtowanych drzewostanów.